Tüm gök gürültülü fırtınalar, oluşumları için üç bileşen gerektirir:
- Nem,
- Kararsızlık ve
- bir kaldırma mekanizması.
nem kaynakları
Fırtınalar için tipik nem kaynağı okyanuslardır. Bununla birlikte, su sıcaklığı atmosfere ne kadar nem eklendiğinde büyük rol oynar.
Okyanus Bölümünden , kıtaların doğu kıyılarında sıcak okyanus akıntılarının , batı kıyılarında ise soğuk okyanus akıntılarının meydana geldiğini hatırlayın . Sıcak okyanus akıntılarında buharlaşma daha yüksektir ve bu nedenle aynı enlemdeki soğuk okyanus akıntılarına kıyasla atmosfere daha fazla nem sokar.
Bu nedenle, güneydoğu ABD'de iki nem kaynağından (Atlantik Okyanusu ve Meksika Körfezi) gelen ılık su, Güney Kaliforniya'daki aynı enlem ile karşılaştırıldığında bu bölgede neden daha fazla yağış olduğunu açıklamaya yardımcı olur.
istikrarsızlık
Yukarıya doğru dürtme yapıldığında yükselmeye devam ederse (veya aşağı doğru dürtüldüğünde batmaya devam ederse) hava kararsız olarak kabul edilir . Kararsız bir hava kütlesi, yüzeye yakın ılık nemli hava ve yukarıda soğuk kuru hava ile karakterize edilir .
Bu durumlarda, bir hava kabarcığı veya hava paketi yukarı doğru zorlanırsa kendi kendine yükselmeye devam edecektir. Bu parsel yükseldikçe soğur ve su buharının bir kısmı yoğunlaşarak fırtına olan tanıdık uzun kümülonimbus bulutunu oluşturur.
Kaldırma Kaynakları (yukarı)
Tipik olarak, bir fırtınanın gelişmesi için, yukarı hareketi başlatan bir mekanizma olması gerekir, bu da havayı yukarıya doğru itecek bir şey. Bu yukarı doğru dürtme, hava yoğunluğunun doğrudan bir sonucudur.
Güneşin yeryüzünü ısıtmasının bir kısmı havaya aktarılır ve bu da farklı hava yoğunlukları yaratır. Havanın yükselme eğilimi, yoğunluğun azalmasıyla artar. Bu, hava yoğunluğundaki farklılık, kaldırma için ana kaynaktır ve çeşitli yöntemlerle gerçekleştirilir.
Diferansiyel Isıtma
Güneşin dünya yüzeyini ısıtması tek tip değildir. Örneğin, çimenli bir alan, asfalt bir caddeden daha yavaş bir oranda ısınacaktır. Bir su kütlesi, yakındaki kara kütlesinden daha yavaş ısınır.
Bu, havanın farklı yoğunluklarda olduğu iki bitişik alan yaratacaktır. Daha soğuk hava batar, yerçekimi tarafından yüzeye doğru çekilir, daha sıcak, daha az yoğun havayı zorlayarak termikler oluşturur.
Cepheler, Kuru Hatlar ve Çıkış Sınırları
Cepheler , farklı sıcaklıklardaki ve dolayısıyla farklı hava yoğunluklarındaki iki hava kütlesi arasındaki sınırdır. Ön kaldırmanın arkasındaki daha soğuk, daha yoğun hava aniden daha sıcak, daha az yoğun hava. Hava nemliyse, genellikle soğuk cephe boyunca gök gürültülü fırtınalar oluşur.
Kuru Hatlar , farklı nem içeriğine sahip iki hava kütlesi arasındaki sınırdır ve sıcak, nemli havayı sıcak, kuru havadan ayırır. Nemli hava kuru havadan daha az yoğundur. Bu nedenle kuru hatlar, nemli, daha az yoğun havanın yukarıya doğru kaldırılması ve daha kuru, daha yoğun havanın üzerine çıkması bakımından cephelere benzer şekilde hareket eder.
Arazi nedeniyle hava zorlandığından dağ zirvesini kaplayan bulutlar.
Kuru bir hattın arkasındaki hava sıcaklığı, nem eksikliğinden dolayı genellikle çok daha yüksektir. Bu tek başına havayı daha az yoğun hale getirecek, ancak kuru hattın önündeki nemli havanın yoğunluğu daha da düşük olduğundan, onu daha yüzebilir hale getirecektir. Sonuç, fırtına oluşturan kuru hat boyunca yükselen havadır. Bu, ilkbahar ve yaz başında ovalarda yaygındır.
Çıkış sınırları , bir fırtına tepede hareket ederken soğuk havanın acele etmesinin bir sonucudur. Yağmurla soğutulan daha yoğun hava, çıkış sınırı olarak adlandırılan "mini soğuk cephe" görevi görür. Cepheler gibi, bu sınır da ılık nemli havayı kaldırır ve yeni gök gürültülü fırtınaların oluşmasına neden olabilir.
Arazi Hava bir dağla karşılaştığında arazi nedeniyle yukarı çıkmak zorunda kalır. Yaz aylarında Rocky Mountain'ın batısındaki yukarı eğimli gök gürültülü fırtınalar yaygındır.